Nieuws van boswachter Henk Ruseler: juli

Vissen, dat deed ik in die tijd ook en wel zo fanatiek dat ik ’s avonds in bed, nadat ik een dag lang naar mijn dobber had zitten turen, het ding nog met flitsende vaart onder water zag schieten. Het beeld van de aanbeet van een vis, was op mijn netvlies gebrand.

Maar mijn mooiste herinneringen heb ik aan de lange wildspeurtochten met mijn ouders door de Koninklijke Houtvesterijen Het Loo. De Kindersafarikampen bestonden nog niet, maar samen met mijn broertje in een tentje in het bos slapen, dat was pas spannend. Als de dag van vandaag herinner ik mij die ene keer dat er een egel rond onze tent liep. Het beest maakte zoveel misbaar dat het leek alsof er een beer aan onze tent stond te snuffelen. Het toppunt van natuurbeleving dat ook nu nog bij veel kinderen een diepe indruk zou achterlaten.

Door al deze ervaringen, maar vooral omdat ik het belangrijk vind om de jeugd van vandaag, naast alle trendy vakantie-activiteiten, ook een ‘back to basic’ natuurbeleving mee te geven, organiseer en begeleid ik alweer voor het zestiende jaar onze Kindersafarikampen tijdens de zomervakantie.  

Tussen 18.00 uur ’s avonds en 10.00 uur de volgende morgen, beleven kinderen van 8 tot en met 11 jaar een nacht in de Veluwse jungle en gaan ze samen met de boswachter en zijn assistenten op zoek naar wilde dieren en hun sporen. Edelherten, reeën, damherten, wilde zwijnen en moeflons, het moet wel erg scheeflopen of we zien er altijd wel twee of drie uit dit rijtje. Soms kruist zelfs een vos, boommarter of das ons pad.

Je kunt het geluk ook afdwingen, zoals mij bij een wandeling tijdens de reeënbronst gebeurde. Ik was met veertien kinderen op pad gegaan om het wild van De Hoge Veluwe te spotten. Halverwege de tocht stopte ik aan de rand van een kleine wildweide in het bos. Ik vertelde ze over de bronsttijd van de reeën en wilde mijn jeugdige woudlopers demonstreren hoe je met twee beukenblaadjes de roep van een gewillige reegeit kon imiteren om zo een reebok naar je toe te lokken.

Ik legde de twee bladeren met de gladde kanten op elkaar en blies er voorzichtig doorheen. Fieeuhh, en een minuut  later nog eens fieeuhh. Vol spanning stonden de kinderen om mij heen te wachten op wat komen ging.  Hulpboswachter Theo grapte: “Kijk, ze komen in drommen tevoorschijn!”

Theo had dit nog niet gezegd of er bewoog iets roods in het struikgewas. Een bok kwam met grote sprongen onze richting uit. De kinderen waren muisstil en stonden stokstijf. Nog even en de reebok zou op de weide staan, maar vijftig meter voor ons hield hij halt op het pad en besefte kennelijk dat hij door achttien paar ogen werd aangestaard. Zijn wellust sloeg om in vrees en met dezelfde rappe sprongen verdween hij van het toneel. Nog één keer stond hij stil en keek om waar zijn geit gebleven was. De enthousiaste kindersnoetjes heeft hij bij zijn aftocht vast niet gezien.

Bij een safarikamp hoort natuurlijk een kampvuur inclusief spannende kampverhalen. En hier komt het fantastische verhaal over mijn vangst van een reuzenkarper goed van pas. Geslapen wordt er maar kort. In twee legergroene tenten middenin het bos of bij mooi weer onder de sterrenhemel. “Maar pas op dat de wilde zwijnen niet aan je tenen komen sabbelen”, wordt ze gezegd en ook al is er nergens een zwijn te bekennen, zijn geknor wordt steevast iedere nacht gehoord.

Na een tocht bij het krieken van de dag en een ontbijt op het kamp wandelen we met de kinderen weer richting de ingang Hoenderloo.

De stralende gezichten en de uitbundige verhalen die de kinderen hun ouders bij het weerzien vertellen, geeft mij de zekerheid dat deze zestien uur durende Hoge Veluwe ervaring weer een onuitwisbare indruk heeft gemaakt. En daar offer ik in juli en augustus met groot plezier mijn nachtrust voor op.