Achter de schermen: Gino Daamen over zijn werk als jachtopzichter
De werkdag van Gino Daamen is niet te voorspellen. Als jachtopzichter en boa komt er van alles op zijn pad, van een agressieve bezoeker tot een groep wilde zwijnen.
Aan het begin van zijn dienst meldt Gino Daamen zich met zijn portofoon bij de politie. Die weet dan dat hij dienst heeft. Een jachtopzichter is namelijk tegelijkertijd buitengewoon opsporingsambtenaar (boa). Gino is in dienst bij Het Nationale Park De Hoge Veluwe, maar voert als boa ook politietaken uit. Dat betekent toezicht houden en het handhaven van de geldende wet- en regelgeving. Voorbeelden daarvan zijn het tegengaan van stroperij en het aanspreken van bezoekers die zonder te betalen het Park in gaan. Ook EHBO hoort bij de taken. Soms is dat een reanimatie. ‘Bezoekers vinden het niet prettig als we hard door het Park rijden. Maar als we dat doen, is het altijd met een reden. Als we op een ambulance of andere hulpdienst moeten wachten, kan dat het verschil zijn tussen leven en dood’, vertelt hij.
Jongensdroom
Van kinds af aan komt Gino al op De Hoge Veluwe. Met zijn ouders kampeerde hij vaak in Hoenderloo, op een camping in de buurt van het Park. Hij deed allerlei klusjes, zodat hij met het gespaarde geld een jaarkaart van het Park kon kopen. ‘Dat ik hier nu jachtopzichter ben is echt een jongensdroom die is uitgekomen.’
In totaal werken in het Park zes boa’s, waarvan er vier jachtopzichter zijn. Anders dan de naam doet vermoeden, doen de jachtopzichters (naast de boa-taken) meer dan jagen. Ze begeleiden andere jagers en nemen gasten mee op safari. Ook voeren ze wildtellingen uit en zorgen ze voor het wild. Dat laatste klinkt misschien gek, want hoe is dat te rijmen met het jagen? Gino: ‘Ik zie dieren het liefst gewoon rondlopen, net als iedereen. Maar jagen is nu eenmaal nodig voor het behoud van het bos en een optimale biodiversiteit.’
Zorgen voor het wild betekent bijvoorbeeld het aanleggen en verzorgen van wildakkers. Deze akkers worden ingezaaid met een speciaal mengsel van grassen en kruiden dat hoogwaardig voedsel voor de dieren oplevert. Ook waken Gino en zijn collega’s ervoor dat bezoekers de rustgebieden niet betreden. Verder plaatsen ze likstenen zodat de dieren voldoende zouten en mineralen binnenkrijgen. ‘En een dier dat ziek is, houden we extra goed in de gaten. Als het zichtbaar pijn heeft, kiezen we er soms voor om het uit zijn lijden te verlossen.’
Weidelijkheid
Het jagen gaat met veel aandacht. Eerst wordt het dier of de groep een tijd van een afstand bekeken. Een vrouwtjeszwijn dat biggen voedt of zwanger is, wordt niet geschoten, omdat dit onnodig dierenleed veroorzaakt. En als de jager twijfelt of hij een dier wel in één keer op de juiste plek kan raken, doet hij het niet. ‘Als je er niet 100% zeker van bent, moet je niet schieten. Dit heet in jagerskringen weidelijkheid, oftewel fatsoenlijk omgaan met de dieren. Het zijn immers levende wezens’, licht Gino toe. Dit uitgangspunt is erg belangrijk voor hem. Er wordt selectief gejaagd. ‘We kijken naar het geslacht en de leeftijd om een gezonde populatie te garanderen.’
Niet van 9 tot 5
Gino kent elk hert in het Park en houdt al het wild goed in de gaten. Omdat hij bijna altijd oproepbaar is, heeft hij nooit een werkdag van 8 uur, en niet volgens vaste tijden. ‘Ook de inhoudelijke afwisseling in mijn werk vind ik prettig. De ene keer ben ik ambulancemedewerker of brandweerman, de andere keer politieman of jager.’ Daarnaast vindt hij het werken met dieren en de contacten met bezoekers leuk. Dat laatste kan een praatje zijn over de herten die zij net hebben gezien, of het aanspreken van iemand die buiten de paden loopt.
Gino heeft zijn droombaan gevonden, dat is duidelijk. ‘Eén ding vind ik wel echt jammer. Ik ben de eerste jachtopziener in het Park die de moeflons nooit in het wild heeft zien rondlopen.’